Sprookjes in het echte leven deel 3.

Het is alweer enige tijd geleden sinds ik voor het laatst iets gepost heb. Ik was eigenlijk het bestaan van deze blog al enigzins vergeten, maar heb schrijven in het algemeen ernstig gemist. Tijd voor een gouwe ouwe ''sprookjes in het echte leven'' deel 3.

Assepoester:

Er was eens een meisje met de allerliefste vader van de hele wereld.. maar haar vader werd- hoe goed hij ook was, ernstig ziek. Hij kreeg maagkanker en stierf. Het meisje bleef achter met een heks van een stiefmoeder en 2 zusjes die zo dom waren dat qua intelligentie een gemiddeld varkentje op einstein zou lijken als je ze naast elkaar zou zetten. 

Assepoester werkte dag en nacht voor haar stiefmoeder en werd behandeld als een stuk vuil. Op een dag werd ze gevraagd om twee baljurken voor haar stiefzussen te maken. ''De prins moet mij het leukst vinden!'' ''Nee mij'' kibbelde de zusjes Nou... Dacht ze, dan kan ik maar beter heel, heel veel stof inslaan. Haar twee stiefzussen Margaret en Ezeline waren van de klasse Morbide obesitas. Nee echt, ze waren zo ontzettend dik dat Assepoester ze een keer moest invetten om ze uit de achtbaan te krijgen. Stiekem vond ze dat ontzettend vermakelijk. De tweeling was zo ontzettend  geshockeerd dat ze na afloop de overgebleven boter in hun puurste vorm hadden opgegeten, walgelijk. 

enfin.

Assepoester begon met het aan elkaar naaien van de jurken, die qua grootte meer iets weg hadden van olifantenpakjes. Na een hele week naaien en zeurende stiefzusjes waren de jurken eindelijk af. De ene zus leek op een gigantisch roze cakeje en de andere zus leek op een weduwnaar met haar lange zwarte jurk. ''Zwart kleedt af'' zei ze.. In de veronderstelling dat er bij haar nog iets af te kleden viel dan.

Het was vrijdag 12 september de dag van het bal. De zusjes waren zich aan het optutten en snel hun laatste cheeseburgers op aan het eten. Assepoester wilde ook gaan.. 

''Nee assepoester jij bent veel te lelijk om te gaan'' werd haar verteld.

''Alsof de prins ooit met jou zou willen dansen'' zeiden ze.

Assepoester moest en zou gaan. Gelukkig had ze nog een beetje geld van het bijbaantje dat ze stiekem had genomen en daarvan kocht ze een jurk en een masker. 

Het bal;

De twee zusjes die voor de prins kwamen stonden beiden de hele avond aan de snacktafel alles voor iedereens neus weg te vreten

Maar Assepoester.. Assepoester zag er werkelijk waar uit als... als.. Iemand die regelrecht uit Jersey Shore kwam. De prins wilde haar meteen doen  de prins wilde met haar dansen. Na de hele avond te hebben gedroogneukt moest Assepoester naar huis. Ze was zo ladderzat dat ze onderweg haar schoen verloor en de prins was zo dom geweest haar nummer niet te vragen en hij was slim genoeg om te weten Nieuw meisje + geen nummer = geen booty call. Dus hij besloot achter haar aan te gaan, maar ze was al weg. Ongelukkig genoeg was ze zo dronken dat ze haar veel te dure schoen op straat was verloren. De prins pakte de schoen op en JESUS WAT EEN LUCHT. ''Heeft die uberhaupt ooit haar voeten gewassen.'' vroeg hij zich af. 

De volgende ochtend belde er iemand aan.

''IS DAT MIJN PRINS?!?!?!?!'' gilde Assepoester hysterisch

Er stonden drie mannen in pak. 

''Wij zijn van de kinderbescherming, mogen wij jouw ouders even spreken?''

De stiefmoeder ging in haar roze nachtjurkje verleidelijk voor de deur staan. 

''Wat kan ik voor u doen?'' vroeg ze met een zwoele stem.

''Wij weten genoeg.'' De drie mannen namen de kinderen mee en ze werden geplaatst in verschillende mentaal incapabele pleeggezinnen 

De prins had nooit meer gebeld en Assepoester was later te zien in sixteen and pregnant.

En ze leefden nog lang en gelukkig. :-)

Als sprookjes echt waren deel 2

Sneeuw Witje: (ik weet dat het Sneeuwwitje is maar voor dit verhaal is haar voornaam Sneeuw en haar achternaam Witje)


De kwaadaardige koningin was zo jarloers op sneeuwwitjes -ik heb nog nooit in de zon gezeten- witte huid. vooral hoe het contrasteerde met haar donkere haar (Dat overigens gewoon uit een potje komt, niets bijzonders!) Ze besloot daar maar eens even iets aan te gaan doen. ze ging naar haar lab. Daar eenmaal aangekomen pakte ze een appel en een spuit, ze injecteerde de appel met GHB. En zocht in het telefoonboek op waar Sneeuw Witje woont - wat overigens niet al te moeilijk was, ken jij veel mensen die Sneeuw Witje heten?- ze ging op weg naar het huis en belde vervolgens aan. toen er niet open werd gedaan keek de heks koningin om zich heen. ze zag heel veel tuinkabouters staan. "tering, dat wijf heeft wel een kabouter-fetish zeg!'' zei ze met openvallende mond. Toen werd er open gedaan. ''hallo daar kan ik iets voor u doen?'' De koningin keek op er stond een halfnaakte goddelijke blonde kerel voor haar neus. ''Ja, is Sneeuw thuis?'' de jongen keek haar vragend aan. Hij knikte en liep snel naar boven om haar te halen. Sneeuw kwam naar buiten. De koningin bood haar de appel aan. sneeuw keek eens goed naar de koningin en vervolgens naar de appel. ''nee, dankje mevrouw!'' De koningin keek verbaasd. ''Waarom niet?'' zei ze op een aandringende toon. ''Luister takkewijf.. dit is een beetje cliché! Niemand eet tegenwoordig nog appels!'' ze zuchte en ging vervolgens verder ''De jeugd van tegenwoordig heeft wel iets beters te doen dan een appel eten! moest ik hiervoor nou mijn dikke neukpartij opgeven? Een appel? Serieus?'' De koningin kon het niet meer aanhoren.. was de jeugd dan werkelijk zo erg veranderd? Hoorde ze niet meer bij de jeugd? Tuurlijk wel, tuurlijk eten mensen nog steeds appels, ze keek naar haar appel. Ziet er toch gezond uit dacht ze bij zichzelf. Ze nam een hap. En god knows wat er toen gebeurd is.. De volgende ochtend was het enige bewijs een zwart kanten slipje dat half onder de bank verscholen lag.

Als sprookjes echt waren

Doornroosje:

De almachtige prins kwam aan bij het kasteel. Hij moest en zou de prinses redden van honderd jaar niets doen.

Hij baande zich een weg door de prikkelige struiken die die stomme heks neer had gezet. De prins vroeg zich af wanneer dat kutwijf de tuin nou eindelijk een beetje bij zou gaan houden. Maargoed, hij was eindelijk bij het kasteel en moest nu alleen nog de deur binnenkomen. Hij pakte een breekijzer, Het breekijzer brak. (sterk deurtje) Hij besloot onder de deurmat te kijken.. En ja hoor een sleutel. Hij liep de deur binnen, Versloeg de pitbull (nou ja versloeg? Hij had toevallig hondenbrokjes bij zich omdat hij z'n labrador nog moest voeren)  en stormde naar het bovenste kamertje.. hij deed de deur open, keek naar de deken waaronder ze lag en besloot een tang te pakken om de deken van haar af te halen want de deken lag onder het stof. er lag echter geen tang. Hij pakte een stokje van het nachtkastje en haalde voorzichtig de deken weg. Hij keek de vrouw aan met bewondering, bewondering die snel veranderde in afkeer... Wát een lelijk ding. Haar huid was grauw, d'r haar was lelijk en pluizerig en ze had een enorme wrat op haar neus. De prins keek nog een keer. ''Gatverdamme!'' schreeuwde hij ''gódver de godver, dit heb ik weer!'' De prins was woedend. ''Oke, waar is die mooie prinses waar iedereen het over had? vroeg hij. ''Heb ik nou serieus krasjes op mijn prachtige lichaam opgelopen voor deze lelijke vieze.. Wat is het eigenlijk?!'' Hij stormde boos het kasteel uit, struikelde en viel met z'n ogen in de doorns. Hij werd blind en leerde de rest van z'n leven dat je mensen niet álleen op hun uiterlijk kon beoordelen.

The end (: